Ավարտվեցին Երևանի ավագանու ընտրությունները: Ի սկզբանե ընտրությունները քաղաքականացվեցին` հակառակ այն պարագայի, որ համապետական չէին, այլ համայնքային: Ընտրարշավի ավարտին ակնհայտ դարձան նույն այն առանձնահատկությունները, որոնք գործել էին և՛ խորհրդարանական, և՛ նախագահական ընտրությունների պարագայում:

Էս էլ ավագանու ընտրությունները: Հենց այսպե՞ս էր այն լինելու: Դատելով նախագահական ընտրությունների ֆորսմաժորային անսպասելիություններից, շատերի մեջ մտավախություն կար, որ` ոչ: Սակայն ելնելով այն հանգամանքից, որ իշխանությունները էքզիթ-փոլ չցանկացան անցկացնել, արդեն նշանակում էր, որ համապատասխան «ծառայությունները» վստահեցրել էին` «չէ, լա՜վ ա», չարժե: Ինչ քարտեզ գծեցին այս ընտրությունները, որոնք, որքան էլ ՏԻՄ, նույնքան «տիպ» էին` տիպական հանգամանքներում` սոցռեալիզմի ոգով ասած:

Մայիսի 5-ին կայացած Երևանի ավագանու ընտրություններում, նախնական տվյալներով, ՀՀԿ-ն հաղթանակ է տարել, և Տարոն Մարգարյանը շարունակելու է իր պաշտոնավորումը: Ինչ-որ տեղ ՀՀԿ-ի հաղթանակը կանխատեսելի էր, քանզի կուսակցությունը լավ «մարզավիճակում է» և վերջին մեկ տարում կարողացել է բարձր ցուցանիշներ ապահովել թե՛ խորհրդարանական, թե՛ նախագահական ընտրություններում: Միևնույն ժամանակ, մայիսի 5-ին կայացած ընտրությունը ներքաղաքական դաշտում բացահայտեց նոր իրողություններ: Այսպես. ՀՀԿ նախընտրական շտաբի պետն էր Էդուարդ Շարմազանովը:

Օրերս լրատվամիջոցներում հրապարակումներ եղան այն մասին, որ Ռուսաստանը լայնածավալ զորավարժություններ է անցկացրել Կասպից ծովում, մասնավորապես դրա ռուսական հատվածի կենտրոնական և հարավային մասերում։ Զորախաղերին մասնակցել են կասպյան նավատորմի մոտ հազար զինծառայող, 30 ռազմանավ, դեսանտային կատեր, օժանդակ նավեր, այդ թվում` դրոշակակիր «Դաղստան» և «Թաթարստան» հրթիռակիր նավերը։ Նկատենք` անցած տարվա վերջին ջրարկված «Դաղստանը» զինված է ամենաարդիական զինահամալիրով և ընդունակ է միաժամանակ ոչնչացնելու վերջրյա, ստորջրյա և օդային թիրախներ։

ՈՒկրաինայի քաղաքական և զինվորական ղեկավարներն անկախության դարավոր պայքարի ընթացքում մեկ անգամ չէ, որ հարկադրված են եղել օգնության կանչել Օսմանյան կայսրությանը, հիանալի հասկանալով, որ այդ պետությունն ամենահուսալի և ընդունելի դաշնակիցն ու գործընկերը չէ, ավելին, նա միշտ ձգտել է կա՛մ ՈՒկրաինան ենթարկել իրեն, կա՛մ օգտագործել իր շահադիտական նպատակներով, այն է` հյուսիսային մերձսևծովյան տարածքներում հաստատել և պահպանել իր գերիշխանությունը։

Երևանի ավագանու ընտրություններն էլ «լմնցան»: ՀՀԿ-ն` 41, ԲՀԿ-ն` 17 ու «Բարև, Երևանը»` 7 անդամներով մտան ավագանի: Ընտրություններից առաջ ընտրակեղծիքների դեմ պայքարի համար բանակցությունների սեղանի շուրջ հավաքված երեք ուժերից երկուսը` ՀՅԴ-ն ու ՀԱԿ-ը, չհաղթահարեցին անցումային շեմը, իսկ երրորդը` ԲՀԿ-ն, վատ չդիրքավորվեց: Թերևս, հնարավոր լիներ ֆիքսել, որ ընդդիմադիր կամ, ինչպես վերջերս են օգտագործում, ոչ իշխանական ուժերից գոնե մեկը ներկայացված կլինի ավագանիում` «Բարև, Երևանին» չհաշված, վերջինիս ձայները 7-ն են ընդամենը: Բայց հարց է, թե ԲՀԿ-ն որքանով է ընդդիմություն:

Վաղը լռության օր է` Երևանի ավագանու ընտրություններից առաջ: Սովորական համայնքային ընտրություն, որ, սակայն, այլ զբաղմունքներ չունենալու պատճառով, համատեղ ջանքերով դարձավ համապետական նշանակության իրադարձություն: Հայաստանի Հանրապետության մայրաքաղաքն ընտրելու է իր քառամյա կառավարման մեխանիզմը աշխատեցնող մարդկանց: Առաջին հայացքից միայն: Որովհետև իրականում Երևանը երևանցիների համար կառավարում են մանր ու առավել մանրիկ չինովնիկներն իրենց փոքրիկ պաշտոնիկներով` ամենափոքր հարցն էլ դարձնելով ամենամեծ, տևական ու դրամական լուծում պահանջող: Եթե կասկածում եք, փորձեք չորրորդական նշանակության մի փաստաթուղթ ստանալ որևէ պաշտոնյայից: Ամենաարագը` մեկ շաբաթում:

Ավագանու ընտրությունների ավարտվող քարոզարշավի առանձնահատկությունների կարճ քրոնոմետրաժը։

ՈՒկրաինան, որպես մի երկիր, որի բնակչության ճնշող մեծամասնությունը հանդես է գալիս ընդդեմ ՆԱՏՕ-ի, և որտեղ միաժամանակ նկատելի քաղաքական ու քաղաքացիական ակտիվություն է հանդես բերվում, չի կարող երբևէ ընդունվել դաշնախմբի մեջ, անգամ բնակչության շրջանում «բացատրական լայն աշխատանքի» անցկացման պարագայում։

Պարզապես տխուր է, մարդկայնորեն տխուր այն ամենը, ինչ կատարվում է այս օրերին Երևանի ավագանու ընտրության առիթով: Առաջին հայացքից ամեն ինչ քիչ թե շատ նորմալ է: Օրենսդրորեն ամեն ինչ համարյա օրինաչափ ու կատարյալ է. քաղաքական ուժերը ճիշտ ժամանակին, պահպանելով բոլոր կանոնները, պայքարում են համայնքային (հիշեցնում եմ` բնավ ոչ համապետական, ընդամենը համայնքային) ընտրություններում հաղթելու համար, որը չորս տարով ավագանու անդամի կարգավիճակ է տալիս: Ճիշտ է, այդ համայնքը մայրաքաղաքն է, Հայաստանի դեպքում` պետության կեսը բնակչության թվով, մյուս ազդեցությունների մասին չեմ ասում: Առաջին հայացքից, իրոք, ամեն ինչ ճիշտ է ու օրինաչափ: Բայց հանճարեղ է ասված, որ սատանան մանրամասների մեջ է: Մանրամասներ, որոնք բնավ էլ չորրորդական նշանակություն չունեն: Մանրամասներ, որոնք մեր կյանքի ամբողջությունն են կազմում: Մանրամասներ, որոնք անմահ են պահում սատանային: